Wonen in het Franse platteland…..
Sinds 28 augustus 2007 woonden we in het “Domaine du Bac” (goed Frans voor “het Veerhuis”) in Ray-sur-Saône. Ray ligt in het departement Haute-Saône (wat dus de bovenloop van de Saône aanduidt) en in de regio Bourgogne-Franche-Comté. Deze regio is niet alleen de meest bekende, maar ook de meest bourgondische regio van Frankrijk: de beste wijnen, de lekkerste kazen en de meeste bio-productie vind je hier. Maar op 14 oktober 2022 is het Domaine verkocht, en niet lang daarna zijn wij naar Nîmes verhuisd.
Het eerste deel dat we kochten van het domein, “la Maison du Bac“, is gebouwd in 1840, inderdaad als veerhuis, maar het is in 1997 ingrijpend verbouwd, vergroot, gemoderniseerd en van alle gemakken voorzien. In onze laatste woning in Nederland hadden we 60 vierkante meters (voor werk én privé!) beschikbaar; in Ray-sur-Saône werden dat er in eerste instantie al 238, en een enorme tuin van (oorspronkelijk) 33 are….. 33 are staat gelijk aan vier dagen spierpijn als je er het gras moet maaien en vijf dagen werken om de in de herfst afgevallen bladeren te ruimen! In 2013 kwamen er, met de aankoop van de REST van het domein, nog eens 200 m2 woonruimte en 17 are tuin bij. Sinds dat jaar was dus het HELE “Domaine du Bac” ons eigendom.
Aan de rivier…
Het Domaine du Bac ligt op een “terp” in de uiterwaarden van de Saône, ongeveer 150 kilometer stroomafwaarts van de bron van deze rivier. De rivier is hier dus nog smal en ondiep, maar in tijden van hevige regenval kan die omvang in korte tijd behoorlijk toenemen. Dan liepen we zelfs risico om van de buitenwereld te worden afgesneden, omdat onze “oprijlaan” (de weg tussen het dorp en onze “terp”) lager ligt dan de hoogwater-niveaus van de rivier. Gelukkig is de terp tot nu toe altijd hoog genoeg geweest om droge voeten te houden.
De ligging in de uiterwaarden van de rivier had een paar grote voordelen: zo is bouwen in de uiterwaarden sinds enkele decennia verboden, zodat ons in ieder geval een aangrenzende “Vinex-locatie” altijd bespaard is gebleven. Ook is door die ligging de afstand tot de dichtstbijzijnde bebouwing relatief groot: het dorp is ruim een halve kilometer van ons terrein verwijderd.
En de ‘autochtonen’? …
De “Raylois”, de inwoners van Ray-sur-Saône, waren vriendelijk, redelijk liberaal, gewend aan vreemdelingen en – zoals alle plattelandsbewoners – vreselijk nieuwsgierig. We zijn dan ook vanaf het eerste begin hulpvaardig en gastvrij bejegend en leerden steeds meer “localo’s” kennen. Net als overal woonden er ook in Ray aardige en minder aardige mensen, en net als overal pikte je er de aardige tussenuit en liet je de mindere links liggen. Omdat je daar enorm de ruimte hebt is er ook geen enkele reden om het elkaar lastig te maken: door de fysieke ruimte hebben mensen ook de nodige geestelijke ruimte voor elkaar…..
Bezoek van ‘ex-collega’s’…
De tuin van het Domaine du Bac grensde direct aan de Saône. Al was de Saône bij ons nog een klein riviertje, toch konden de kleinste vrachtschepen – dezelfde formaten als de Noorderzon, het vrachtschip waarmee wij hebben gevaren – daar tot voor kort nog varen. Intussen is de staat van het vaarwater dusdanig verwaarloosd, dat er nog maar hoogst zelden een vrachtschip langs kwam. Héél af en toe hadden we nog bezoek van vrienden uit de binnenvaart.
En in de winter?…
Ray sur Saône was in de winter een stil plattelandsdorp. Soms vermaakten we ons met bezoekjes aan de “wereldsteden” Vesoul, Besançon of Dijon, of we bezochten een van de talloze “soirées”: lekker eten en/of theatervoorstellingen en/of muziek. Maar vaak gebruikten we JUIST de winters om zelf op reis te gaan: omdat veel Tropenlanden (nog) niet bereisd konden worden vanwege de naweeën van Peters leukemie-behandeling, reisden we veel in Europa, zowel dichtbij als verder weg.
Zodra in Ray-sur-Saône de zon weer verscheen en de beplanting er weer groen werd, veranderde het stille, boomrijke land om ons heen in een paradijs van groen, het gekwetter van vogels, af en toe het geluid van langsvarende toeristen, en vooral ineens héél veel buiten eten, barbecueën en andere festijnen. De zomertijd was dan ook buitengewoon aangenaam daar, het bourgondische leven ten top. Toch vonden we het na 15 jaar tijd voor een nieuw avontuur.
En daarom hebben we, toen we het Domaine du Bac konden verkopen, eerst een appartement gehuurd in de Zuid-Franse stad Nîmes, en al kort daarna – uit heimwee naar de rust – een huisje in Barjac (30430).
Kijk voor een fotoserie van het Domaine du Bac hier. (LET OP: het laden kan even een minuutje duren!)